March 31, 2009



I like to draw... Draw images that swirl into my imagination... Once and then I merge into a different world. Sometimes in my world of wonders, I see myself, my dreams, my future and my destiny. I see people, I see children running around and playing on the green fields of Wonderland, I see myself telling one of them, "Grandson, slow down, you will fall and hurt yourself." I see the sunset over the ever ending river Waterloo, at the end of the world where sky and earth become one. I see the dying sun giving it's last ray of light before the night falls. I also see the long shadows reaching my feet that have been casted by the old castle, which seems to be quietly telling me that the dark night is reaching even faster than it seems, when the monsters and demons will roam the land from the end of to world to the magical forest of Dukendale. I see magical and mystical creatures where I have only read on books. I see a faun as my servant and the centaur and minotaurs as my gaurdians. I see myself looking back through time and remembering the moment when I battled the Dark Lord and lost, a time when I was young and full of hope and dreams. I see the love of my life, the smart and beautiful princess from Deerpark Kingdom, in the evening pink sky and realize how much I am missing her. I feel the wind blowing from the north, I smell the perfume of my soul mate, I feel her securely inside my heart. I see the summer is ending fast. I see fall crawling toward. I see the leaves changing color, golden yellow and red. I see the birds going back. I see myself sitting in my room dreaming about the Wonderland.

Posted on Tuesday, March 31, 2009 by Amar Baatartsogt

No comments

http://dashkhuu.blogspot.com/ iim negen saihan blog shinner neegdsen baina...

Posted on Tuesday, March 31, 2009 by Amar Baatartsogt

No comments

March 30, 2009

Намайг нэг шагнаач, би юм хиймээр байна

(neteer hesch yavaad olov... http://mangarman.blogspot.com/2009/03/blog-post_24.html)

Гавьяа байгуулаагүй нэгэн нөхөр улсын ерөнхийлөгчөөс төрийн дээд одон медаль гардан авна. Тэрбээр хээв нэг байх агаад болох ёстой юм болж байгаа, бараг оройтож боллоо гэсэн шиг дүр эсгэн цээжээ түхийлгэн энгэрээ цоолуулна. Гарч ирэнгүүт үүдэнд нь арван хэдэн телевизийн арван хэдэн өмхий микрофонуудыг аманд нь угж мэт тулгана. “Төр засагтаа баярлалаа. Аав ээждээ баярлалаа. Ажлын газрынхандаа баярлаа. Хамт тоглож өссөн багын найз нартаа, намайг ирлэж хөглөж өгсөн дайснууддаа баярлаа гэх зэргээр Монгол улсын хоёр сая илүү иргэдэд бүгдэд нь баярласнаа илэрхийлнэ.

Хамгийн гачлантай нь даруухан байхыг ихэд чухалчлах бөгөөд энэхүү шагнал нь түүний хийсэн зүйлд нь бус хийх гэж байгаа зүйлд нь өгсөн гэдэгт бат итгэж байгаагаа илэн далангүй ярина. Энэ томьёоллоор бол шагнал хүртэнэ гэдэг бол залхуу хүнийг нэг юм хийгээчээ гэж өгч байгаа урмын ташуур гэж ойлгох хэрэгтэй. Тиймээс би нэг Хөдөлмөрийн баатар юм уу, за байгээ гэхнээ гавьяат ажилтан цолоор шагнуулмаар байна. Тэгвэл л овоо юм хийх гээд байна.

Posted on Monday, March 30, 2009 by Amar Baatartsogt

1 comment

Чшшшшшшш... Чи чимээгүй бүсэд байгаагаа мэдэж байгаа хүн үү үгүй юу, ингэхэд? гэж миний хажууд сууж байгаа хөөрхөн охин хэллээ. Тэгээд би тэр доороо дуугүй болж орхив. Анхаарал төвлөрүүлж, урд байгаа номоо унших минь гэж бодлоо. Номын хуудсан дээрх үг, үсэг нэг нэгээрээ бүрэлзэн, ном унших байтугай, анхаарлаа ч төвлөрч өгсөнгүй. Элдэв янзын бодол толгойд эргэлдэн, өнө эртний болсон явдлууд ч нүдний өмнүүр сүүмэлзэх шиг болов. Үгүйээ, би хичээлээ хийх ёстой гэж бодлоо замхаруулах гэж оролдлоо. Хэр хугацаа өнгөрсөн юм бүү мэд, нэг мэдэхэд дахиад л тэр номын үг үсэг будгэрээд эхлэв. Харин энэ удаа номын сан доторх дуу чимээг сонсож суулаа. Тодруулагчаар номын хуудсан дээр зурж байгаа хяхтанах, өөдөөс харж сууж байгаа залуугийн зөөврийн компютерынхаа товчон дээр хурдан шаламгай товших, хааяа нэг энд тэнд хүний ханиах, ширээний нөгөө буланд хосуудын бувтналдан ярилцах, тээр хол байгаа лифтний хонх чимээгүйхэн чарлах, ард цаасан дээрээ хүчтэй дарж бичсэн бололтой, их л хүч гарган балруулдах, номын хуудасны эргэх, цаас шажигнах, ширээн дээр байгаа гар утасны чичрэххийлэх, зайдуухан бодол болон суугаа бүсгүйн уртаар санаа алдах, зарим нэг хүний эвшээх, зөөлөн хивсэн дээрх хүмүүсийн алхах, хэн нэгний ширээ тогшох чимээ бүгд нийлээд амьдрал өнөөдөр яг энэхүү мөчид ч гэсэн өрнөдөгөөрөө өрнөн байгааг сануулах мэт санагдана. Ингэж суутал хажууд сууж байсан охин босоод явчихсан байгааг анзаарлаа. Би энэ бүсгүйг удаан мэдэж байгаа нэгэн. Яаж танилцсан, сайн найзууд болцгоосон гэдэг их сонирхолтой боловч урт түүх билээ. Товчхондоо, би анх энэ бүсгүйтэй уран зургийн музеид танилцсан юм. Шинэ үзэсгэлэнгийн нээлт болж байсан санагдана. Шавааралдсан олны дундаас тэгэхэд л түүнийг олж харсандаа, анх. Хүн анхны харцаар дурлана гэж юу байдгийг тэгэхэд л ёстой ойлгосон. Анх удаагаа харж байгаа ч гэсэн, нэг л танил царай, олон зууны өмнө мэддэг ч байсан юм шиг, өмнө нь тэр хүнрүү шуналтайгаар, энэ хорвоод өөр юу ч байхгуй мэт ширтэж өдөр хоногийг өнгөрөөж байсан мэт мэдрэмж төрснийг санаж байна. Яг л цаасан дээр цэг холбож зураг бүтээдэг хүүхдийн тоглоом шиг, гэхдээ хоёр талаас нь хоёр харандаагаар зэрэг яваад нэгэн цэгт уулзах тэр эгшин, тэрхүү зураг бүтэн болох тэр мөч. Би өмнөх амьдралууддаа яг л энэ хүнийг хайж явсан мэт, олон зууны туршид үргэлжилсэн эрэл хайгуул минь яг энд л дуусгавар болох мэт сэтгэгдэл. Магадгүй бурхан бидний замыг залж яг тэнд, тэр мөчид бид хоёрыг уулзуулсан байх. Хүний амьдралд тохиодог торгон агшнуудын нэг болоод ч тэр үү, эртний тэр нэгэн оройн мөч бүхэн сэтгэлд тодоос тод үлджээ. Тэр бүсгүй буцаад ширээлүүгээ ирж яваа нүдэнд туслаа. Миний зүг алхаж байгааг нь харан суухдаа би энэ нэгэн бүсгүйд хичнээн хайртайгаа дахин дахин ухаарч суулаа. Би энэ бүсгүйг юунаас ч айхгүйгээр, хэнээс ч харамлахгүйгээр ганцаараа, хүссэнээрээ хайрлаж чадах билээ. Учир нь чамайг алдах вий гэж надад айх юм огт байхгуй, учир нь чи хэзээ ч минийх байгаагүй, учир нь чи хэзээ ч минийх байхгүй учир. Учир нь энэ хайрыг зөвхөн уншигч та бид хоёр л мэднэ. Учир нь өөр хэн ч мэдэхгүй.

Posted on Monday, March 30, 2009 by Amar Baatartsogt

1 comment