Бас нэгэн дээр үеийн тэмдэглэл... Үргэлжлэл бий гэчихээд хэцээ ч дуусгаагүйм...

2007 оны 5 сарын 6ны өглөө эх орныхоо зүг буцна хэмээн дотроо жижигхэн баяслыг тээж нисэх онгоцны буудлын цуг нэгэн найзтайгаа хөдлөлөө. Өмнөх долоо хоногийн турш шалгалт шүүлэг гэсээр олигтой ч нойр авч чадаагүй, өмнөх шөнөө яагаад ч юм бүү мэд, сэтгэл хөөрснөөс болсон юм уу бүү мэд, огт унтаж чадаагүйг хэлэх үү, яг л үхсэн хүн шиг тархи, бие хоёр минь болсон байлаа. Одоо тэгээд дахиад 25 гаруй цагийн аялал урд хүлээж байгааг бодохоор хамаг бие минь уйлах шиг болж, өөрийнхөө амьдралыг яг тэр мөчид харааж цөхмөөр санагдаж байв... Ингэж тэгсээр Нью-Ёоркын Жон Ф. Кеннидигийн нэрэмжит онгоцны буудлаас Инчеоныг зорих онгоцондоо суун, Номхон дөлгөөн далай дээгүүр эх орны зүг хөдөлвөө... Дотроо энэ онгоц яаж шуухан нисэхийг бодон төсөөлж суув... Эхлээд Нэгдсэн улсыг хөндлөн гулд нисээд дараа нь нарлаг Калифорнын эргээр хойшоо нисэж, мөст Аласкын эргээр буруун зүг нисэж, улмаар Камчатка хүрч тэгээд Солонгос хүрнэ гэж бодож суутал нэг мэдэхэд гүн нойрондоо автсан байлаа... Онгоцны дүр булаам үйлчэгчийн ялдамхан хоолой намайг сэрээж орхилоо. Та суудлынхаа даруулгыг зүүнэ үү, бид агаарын урсгалын бүсэд орж ирлээ гэх нь сонсогдов. Миний бие нойрноосоо сэрж ядан байж цагаа хартал 1 цаг болж байв. Нислэг дуусахад ердөө 3 цаг үлдсэн байв... Гайхалтай, ямар хурдан нисвээ хэмээн дотроо баярлан буцаад гүн нойрондоо дугжирав... Инчион... Байдаг л хяналт шалгалтаар орж, цааш Монгол явах онгоцоо хүлээсээр онгоцондоо арай гэж суугаад, дахин унтахаар зэхэж суутал нэгэн "Америк" авгай миний хажууд суулаа. Миний унтах төлвөлгөөг тэр авгай бүр бусниулж гүйцлээ... Надтай элдвийг ярисаар хамаг нойр сэргээж орхив. Өөрөө Канадын иргэн бөгөөд сүүлийн 8 жил Монгол амьдарч байгаагаа, Монгол үнэхээр сайхан орон болохыг, Монгол хүмүүс хичнээн сайхан хүн чанартай өгөөмөр улс болохыг надад бүгдийг нуулгүй ярьж гарлаа. Яриандаа халж цаг өнгөрснийг ч мэдсэнгүй. Нэг л мэдэхэд онгоцны капитан Улаанбаатарын Чингис Хаан олон улсын нисэх онгоцны буудлалд газардахад бэлэн боллоо хэмээн зарлах нь тэр. Тэгтэл ч миний зүрх хурдан хурдан цохилж эхлэв. Эх орондоо буцаж ирлээ. Ээжийнхээ гарыг хоолыг иднэ, найз нартайгаа уулзана гэх мэт бодол толгойд эргэлдэн суутал онгоц газардлаа. Онгоц газардав уу үгүй юу хэсэг Монголчууд шууд л босоод хаалганы зүг алхаж эхлэв. Би дотроо гайхаж суутал онгоцны үйлчлэгч бүсгүй тэд нарыг буцаж байранд нь суулган, судлаа босох болоогүйг анхаарууллаа. Дахин 5 минут болов уу үгүй юу, дахиад босоод ирэх нь тэр... Би ч дотроо онгоцоор анх удаа нисэж байгаам байхдаа гэж бодон, бас гайхсхийн байлаа. Яг суудлаасаа босох цаг болоход нь жинхэнэ аймшиг... Миний л мэдэх тэр дүр зураг тодроод ирэв... Автобуслуу чихдэг шигээ бүгд л хурдан гарах гэсэн хүмүүс чихэлдэж гарлаа... Нэлээн боловсон хувцасласан ахимаг насны ах намайг түлхэчихээд урд гараад зогсчихов... Онгоцноос гарахаа хүлээж зогстол манай эгнээний буюу зүүн гар талд зогсож буй хүмүүс энэ хажуу талынх нь яваад манай эгнээ явахгүй байна шдээ гэсэн инээдтэй яриа сонсогдов... Онгочноос чихцэлдэн байж арай гэж гарч ирээд пасспортны бүртгэлээр орох гэж оочирлож зогстол ичихгүй урдуур оочир хэд хэдэн бизнесман залуус болон хүүхнүүд дайраад авлаа.... Үнэхээр харилцааны соёл гэдэг юм юу ч алга... /үргэлжлэл бий.../